Terug
Mijn dochter Lara
Hans Kazan
6 okt 2020 5min read
Een maand geleden viel mijn gezonde, sportieve, vrolijke en coole dochter Lara (26) zonder aanwijsbare reden verlamd op de grond.
Armen, benen en oogleden kon zij niet meer bewegen.
Na drie dagen intensieve neurologische onderzoeken in het ziekenhuis was de conclusie: “Neemt u maar een rustgevend pilletje en ga gewoon naar huis.”
De aanvallen bleven echter komen. Vier keer per dag is Lara 45 minuten lang verlamd.
Dankzij Kian, haar man, die dag en nacht het internet afzocht en belde met specialisten in Europa en de USA, werd in een ander ziekenhuis vastgesteld dat Lara lijdt aan de zeldzame aandoening Hypocalemic Periodic Paralysis.
Géén genezing mogelijk. Wel enige verlichting. Door de plotselinge verlammingen is het voor Lara gevaarlijk om alleen haar kinderen (1 en 3 jaar) te verzorgen, auto te rijden, enzovoorts.
Gisteren zei Lara: “Eigenlijk heb ik best geluk gehad. Tussen de aanvallen door kan ik gewoon lopen, dingen doen en mijn kinderen vasthouden.
Stel je voor Papa, dat ik de héle dag door verlamd op bed zou liggen.” Mijn hart huilt maar tegelijk ben ik trots op mijn sterke positieve dochter die de kracht bewijst van de uitspraak: “Kijk naar de dingen die je wél hebt en niet naar de dingen die je mist.”